Short Fic : LOTR : Mouth of Sauron : นี่หรือคือสิ่งที่เจ้าต้องการให้ข้าได้เห็น
สวัสดีฮะะะะ คราวนีเราเอาficเก่าที่เคยแต่งมาแก้ใหม่ล่ะ
เพราะกลับมาเวิ่นเว้อหนักอีกแล้ว 555 หวังว่าficนี้จะช่วยสร้างความสุขให้นะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะฮะ :)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"วิซคิงแห่งอังมาร์เอ๋ย
เจ้ามิได้จบชีวิตลงด้วยคมดาบของบุรุษดั่งคำทำนายไว้จริงๆ"
ดวงตาสีแดงฉานของโอษฐ์แห่งเซารอนที่ตอนนี้ปราศจากการซ้อนบังด้วยหมวกเกราะเหมือนทุกคราได้ทอดสายตาไปยังท้องทุ่งเพเลนอร์จากที่สูงของเนินเขาซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลนัก
เขามองข้ามซากศพหลากเผ่าพันธุ์ที่เกลื่อนพื้น--
เขามองข้ามกองทัพสองฝ่ายที่ห้ำหั่นกันแทบตายเพื่อให้ได้ชัยมาครอง-- เขามองข้ามเอโอวีน
สตรีผู้สังหารวิซคิง-- แต่กระนั้นเขาไม่ได้มองข้ามวิซคิงแม้แต่คราเดียว
ต่อให้บัดนี้วิซคิงได้แตกดับไปแล้วก็ตาม
โอษฐ์แห่งเซารอนหลับตาลงนึกถึงเสียงกรีดร้องโหยหวนของวิซคิงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วดึงบังเหียนกระตุกให้ม้าหมุนกลับ หันหลังให้สนามรบที่ไม่มีความหมายอะไรต่อตนเองแล้ว
"กลับกันได้แล้วไอ้พวกเศษสวะ-"
เสียงแหบพร่าดังลอดออกมาจากลำคอด้วยความหงุดหงิด
"ท่านจะไม่อยู่ดูแล้วหรือ-?" หนึ่งในสี่ผู้ติดตามที่ร่วมเดินทางมาจากมอร์ดอร์ด้วยเอ่ยขัดขึ้นด้วยความสงสัย
แทนที่จะถูกตะคอกด้วยถ้อยคำต่ำๆกลับมาเหมือนทุกครั้งคราวนี้กลับได้ยินเพียงน้ำเสียงถอนหายใจอย่างหน่ายๆและคำตำหนิเล็กน้อยเท่าน้้น
ทำให้เจ้าตัวรวมทั้งผู้ติดตามอีกสามคนต้องแอบเลิกคิ้วขึ้น
"เจ้าจะให้ข้าอยู่ดูสิ่งใด-?"
โอษฐ์แห่งเซารอนเอ่ยถาม
ผู้ติดตามทั้งสี่ไม่มีใครพูดอะไรเพราะเข้าใจดีว่านายของพวตนไม่ได้ต้องการคำตอบใดๆ "มันไม่มีความทรงจำสำหรับข้าเหลืออยู่อีกแล้ว"
เขาว่าต่อพลางเงยหน้ามองดวงอาทิตย์ที่เริ่มคล้อยลงตามกาลเวลาที่ผันเปลี่ยน
"ไปเถอะ- เรายังต้องเดินทางกลับกันอีกไกล..."
ต่อให้ความรู้สึกตอนนี้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ไม่อาจทำให้ข้าหลวงแห่งมอร์ดอร์หลั่งน้ำตาแห่งความโศกออกมา ตัวเขาไม่ได้เข็มแรงจนกลั้นน้ำตาอยู่ ความจริงมันแค่-- เจ็บปวดเกินกว่าเขาจะร่ำไห้ออกมาเท่านั้น
.
.
.
นี่หรือคือสิ่งที่เจ้าต้องการให้ข้าได้เห็น... ให้ข้าดั้นด้นมาจากมอร์ดอร์เพื่อดูเจ้าตายงั้นรึวิซคิง...
END
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น