FanFic : วิทูร เชียร [พระเจ้า & สาวก ]
"โอ๊ ข้าแต่พระเจ้าเพียงหนึ่งเดียวของข้า เหตุใดกันท่านจึงมอบความรัแก่มนุษย์ที่โง่เขลาผู้นั้นแต่ไม่มอบให้ข้า โอ๊ ข้าแต่พระเจ้าเพียงหนึ่งเดียวของข้า ได้โปรด... ได้โปรดมอบความรักแก่ข้าด้วย โอ๊ ข้าแต่พระเจ้าเพียงหนึ่งเดียวของข้า ข้าริษยาเหลือเกิน..."
คำวิงวอนอันแสนแผ่วเบาราวกับกลิ่นหอมของชาชั้นดีที่โชยมาจากแก้วกระเบื้องเคลือบเหนือร่างชายหนุ่มผมแดงเจ้าของใบหน้าชวนให้ลุ่มหลงไม่ต่างจากตุ๊กตาซึ่งกำลังหลับไหลตาพริ้มอยู่ในโลง
ร่างสูงที่ยืนมองพลันทรุดลงข้างๆโลงที่บรรจุร่างของผู้ที่ตนเรียกว่า พระเจ้า มือที่เดิมที่มักจะจับไพ่อยู่ตลอดเวลาบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นลูบใบหน้าคมสันทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกยากเกินจะหยั่งถึง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ในความมืดมิดที่ไร้ซึ่งแสงสว่างร่างของคนผมแดงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นช้าๆจากเสียงเรียกที่เคยได้ยินอยู่บ่อยครั้งแต่กระนั้นก็ไม่อาจมองเห็นอะไรได้ มีแต่ความดำมืดอันว่างเปล่า เสียงวิงวอนของคนที่อยู่อีกฝากแผ่วลงกลายเป็นเสียงสะอื้นไห้ไม่ได้จังหวะ แต่คิดถึงหน้าชายหนุ่มที่ชอบสรรเสริญตนในสภาพร้องไห้ก็อดทำให้หยุดที่จะขบขันไม่ได้ แต่เสียงหัวเราะดังได้ไม่นานก็เงียบลงก่อนจะเสียงทุ่มนุ่มเจือความเศร้าออกมา
"ขอโทษ...วิทูร"
คำวิงวอนอันแสนแผ่วเบาราวกับกลิ่นหอมของชาชั้นดีที่โชยมาจากแก้วกระเบื้องเคลือบเหนือร่างชายหนุ่มผมแดงเจ้าของใบหน้าชวนให้ลุ่มหลงไม่ต่างจากตุ๊กตาซึ่งกำลังหลับไหลตาพริ้มอยู่ในโลง
ร่างสูงที่ยืนมองพลันทรุดลงข้างๆโลงที่บรรจุร่างของผู้ที่ตนเรียกว่า พระเจ้า มือที่เดิมที่มักจะจับไพ่อยู่ตลอดเวลาบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นลูบใบหน้าคมสันทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกยากเกินจะหยั่งถึง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ในความมืดมิดที่ไร้ซึ่งแสงสว่างร่างของคนผมแดงค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นช้าๆจากเสียงเรียกที่เคยได้ยินอยู่บ่อยครั้งแต่กระนั้นก็ไม่อาจมองเห็นอะไรได้ มีแต่ความดำมืดอันว่างเปล่า เสียงวิงวอนของคนที่อยู่อีกฝากแผ่วลงกลายเป็นเสียงสะอื้นไห้ไม่ได้จังหวะ แต่คิดถึงหน้าชายหนุ่มที่ชอบสรรเสริญตนในสภาพร้องไห้ก็อดทำให้หยุดที่จะขบขันไม่ได้ แต่เสียงหัวเราะดังได้ไม่นานก็เงียบลงก่อนจะเสียงทุ่มนุ่มเจือความเศร้าออกมา
"ขอโทษ...วิทูร"
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น