FanFic : Pirates of the Caribbean : Dead Men Tell No Tales : 03

FanFic : 《Pirates of the Caribbean 5》: ??? x ??? : 03
Rate : PG (?)
คุยกันก่อน : มีความมึน ฮะๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเข้ามาชมกันนะ (°=°) อยากแต่งให้ดูดราม่าจังเลยแหะ

    ซาลาซาร์ก้าวเดินช้าๆรอบเรือโดยหมายจะหาร่างที่รู้สึกเหมือนหลบหน้าหลบตาตน เสียงดาบเคาะกับพื้นเรือดังขึ้นตามทิศที่ไปและแล้วก็พบร่างที่ตามหาจนได้

   "มาทำอะไรที่นี่" กัปตันเรือไซเรนจ์ แมรี่ทักเรือโทคาดผ้าปิดตาที่นั่งอยู่คนเดียวตรงขอบหัวเรือ
   เลซาโรเงยหน้ามองกัปตันเรือไซเรนจ์ แมรี่ครู่นึงกว่าจะถอนหายใจออกมา "แค่อยากหาที่เงียบๆบ้างอะไรบ้างก็เท่านั้นครับ" เจ้าตัวตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพชวนให้ความรู้สึกเฉยชา ร่างโปร่งลุกขึ้นก้าวเดินผ่านซาลาซาร์โดยก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงให้เกียรติ "ข้าขอตัวก่อน"
   "เดี๋ยว" ซาลาซาร์ร้องห้าม
   ร่างที่ถูกทักหยุดเดินแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย "ครับ?"
    กัปตันชาวสเปนไม่ชอบการกระทำไม่รู้สึกรู้สาเช่นนี้มากโดยเฉพาะยิ่งมาจากเลซาโร "พักนี้เจ้าดูเปลี่ยนไปนะเลซาโร"
   "เราล้วนเปลี่ยนไปทั้งนั้น ทั้งท่านและข้า..." เลซาโรพยายามกลั้นน้ำเสียงหดหู่ เท้าทั้งสองข้างยังคงก้าวเดินต่อไปข้างหน้า
   "ข้ายังคุยกับเจ้าไปจบ" ซาลาซาร์พุ่งแขนออกไปเพื่อคว้าร่างร้อยโทเอาไว้
   คนที่จะโดนคว้าไม่ยอมอยู่เฉยปัดมือที่ยื่นมาหาอย่างแรง มือข้างเดียวที่เหลือจับดาบพยุงไม่ให้ล้มร่างบวกกับน้ำหนักแรงปัดคนที่ตนจะดึงให้เข้าหาทำให้ไม่อาจทรงตัวได้อยู่เซไปกระแทกกับขอบเรือ โชคดีที่คว้าขอบเรือได้ทันจึงไปตกลงทะเลไป
   "ข้า...ข้า" เลซาโรเสียงสั่น กัดริมฝีปากแน่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาล ไม่รู้จะอธิบายอะไรให้ซาลาซาร์เข้าใจความรู้สึกตอนนี้ได้
   อะไร...เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่เลซาโร ซาลาซาร์รู้สึกสับสนจึงคิดจะรั้งอีกฝ่ายไว้ แต่ความความประหลาดใจกับการกระทำของร้อยโทผู้คาดผ้าปิดตาทับตาซ้ายทำให้ประโยคที่อยากเปล่งออกมาไม่มีเสียง
   แม้จะไม่มีเสียงออกมาแต่ซาลาซาร์ก็ยังคงพูดสิ่งที่อยากพูดออก ข้าทำอะไรผิดไปเลซาโร บอกข้า ข้าทำอะไรผิด-! เจ้าถึงทำกับข้าแบบนี้-! แม้จะไร้เสียงที่เปล่งออกมาแต่ซาลาซาร์ได้ฉายความเกรี้ยวกราดออกทางสีหน้า
   เลซาโรที่มองปากว่าอีกฝ่ายพูดอะไรสะท้านทั่วร่างเล็กน้อย ดวงตาข้างเดียงหลับลงแล้วลืมขึ้นอีกครั้ง เจ้าตัวตัดสินใจเดินไปหยุดหน้าซาลาซาร์ มือทั้งสองข้างยกขึ้นประคองหน้าอีกฝ่ายเอาไว้อย่างอ่อนโยน
   "ไม่เลย กัปตันไม่ได้ทำอะไรผิด" เลซาโรคลี่ยิ้มบางประทับจูบอีกฝ่ายช้าๆ ความโมโหเมื่อครู่หายไปมากกว่าครึ่งซาลาซาร์จึงรวบอีกฝ่ายเข้ามากอดแต่ไม่ง่ายอย่างที่คิดเมื่อเลซาโรละจูบออกสลัดตัวออกจากวงแขน "แต่ข้ารู้สึกเจ็บ...เจ็บที่กัปตันยังมีใจให้โจรสลัดนั่นอยู่"
   นัยน์ตาสีเข้มข้างเดียวที่มักสะท้อนความเชื่อมั่นความเชื่อใจในตัวซาลาซาร์บัดนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นความโศกเศร้า
   ซาลาซาร์ปล่อยให้เลซาโรเดินจากไปโดยไม่ได้รั้งเอาไว้ ร่างทรุดพิงขอบเรืออย่างไร้เรี่ยวแรง เส้นผมที่สยายในอากาศปรกลงปิดใบหน้า
   แม่งเอ๊ย-! มือข้างซ้ายกำเข้าหากันแน่นทุบลงกับพื้นไม้ของเรือซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่นานกว่าจะหยุด มือที่ใช้ทุบเปลี่ยนมาเสยผมยาวของตนที่บดบังวิสัยทัศน์ ซาลาซาร์หัวเราะในลำคอเบาๆ "อา--- ข้านี่มันแย่จริงที่ตอนนี้กลับรู้สึกโหยหาแจ็ค สแปโร่มากกว่าเจ้า...เลซาโร"
   ท่ามกลางความชื้นแชะของซากท้องเรือผี บาบอสซ่าที่กำลังนั่งแคะเล็บโดยอาศัยแสงไฟอันน้อยนิด หลังจากนั่งแคะเล็บอยู่ซักพักเจ้าตัวก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ใบหน้าเงยหน้าขึ้นมองร่างที่ยื่นนิ่งอยู่หน้ากรงขัง "จะยืนบังแสงอีกนานไหม ไม่เห็นรึไงว่าข้าแคะเล็บอยู่"
   กัปตันโจรสลัดที่ยังไม่หลับตามลูกเรือดันตัวขึ้น นิ้วที่สวมแหวนแปลกตาหลายวงเคาะกับลูกกรงเกิดเสียงกังวานชวนระคายหู
   เลซาโรเลิกคิ้วขึ้นพร้อมระบายยิ้มบนวงหน้าที่มีรอยร้าว ทำท่าขยับกายออกแต่ก็ไม่ขยับ บาบอสซ่ามองเลซาโรด้วยความรู้สึกตะหงิดๆบวกคันเท้ายิบๆ
   "ถึงเจ้าจะเป็นผีก็เถอะแต่ข้าว่าตอนนี่เจ้าต่างจากทุกทีนะ" บาบอสซ่าจ้องยังร่างที่หยุดอยู่หน้าห้องขังที่ริมเผยอริมฝีปากขึ้นเหมือนจะพูดบางอย่างแต่ไม่พูดออกมาหลายครั้ง มือซ้ายยื่นออกไปนอกกรงผ่านช่องว่างขนาดแค่คืบ
   มือสากสัมผัสที่แก้มอีกฝ่าย ไม่หลบแหะ... คนลูบเอ่ยกับตัวเองในใจ พอเห็นว่าไม่มีปฏิกิริยาขัดขืนจึงยิ่งได้ใจ แรกเริ่มแค่ลูบช้าๆต่อมาเริ่มลุกล้ำเข้าใต้เสื้อผ้าอีกฝ่าย
   หลังจากที่ปล่อยให้โจรสลัดในกรงทำอะไรตามอำเภอใจได้ซักพัก เลซาโรก็ปริปากบอกบางอย่างออกมาทำให้บาบอสซ่าเอามือออกจากใต้เสื้อเลซาโรซึ่งลูบไล้มาถึงหน้าท้องแล้วด้วยความรู้สึกเสียดายนิดๆ
   "กัปตันของข้า..." เลซาโรขยับปากช้าๆ มือกำเสื้อแน่นเหนือหัวใจ "ยังสนใจในตัวสแปโร่อยู่"
   "อาาาา-" บาบอสซ่าลากเสียงยาว มือกุมที่ใต้คางเหมือนกำลังครุ่นคิดบางสิ่ง แต่แล้วความคิดนั้นก็ถูกลบไปด้วยน้ำเสียงของใครบางคนที่ลงจากบันไดมา
   "เจ้าต้องไปนำตัวแจ็ค สแปโร่มาให้ข้า" ซาลาซาร์ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้มุ่งมายังหน้ากรงขัง ดวงตาสีน้ำตาลหรี่ลงเมื่อเห็นร้อยโทของตนอยู่ในสภาพเสื้อผ้าต่างไปจากเดิม "อยู่ในนี้คงมีอะไรให้ทำเยอะแยะเลยสินะเจ้าโจรสลัด"
   "ช่าย--- มีเยอะแยะเลยล่ะ โดนเฉพาะ..." บาบอสซ่าจงใจเว้นระยะพูด หางตาเหลือบมองเลซาโรที่ถอยห่างจากซาลาซาร์อย่างมีเลศนัยน์ "ข้าล่ะติดใจเหลือเกิน น่าเสียดายที่มีบางคนไม่เอา" ว่าเสร็จก็กัดริมฝีปากล่างเบาๆเหมือนคนยังไม่หายอยาก
   บาบอสซ่าคิดว่าแบบนี้น่าจะยุอารมณ์โกรธอีกฝ่ายได้ไม่น้อย แต่เปล่าเลยซาลาซาร์กับแสดงเพียงสีหน้าเรียบเฉยเท่านั้น

   "เจ้าจะถูกใจอะไรในนี้ก็เรื่องของเจ้าแต่เจ้าต้องนำแจ็ค สแปโร่มาให้ข้า" ประตูห้องขังถูกไขออก บาบอสซ่าพร้อมเหล่าลูกเรือที่โดนบาบอสซ่าเตะให้ตื่นย้ายร่างออกมาข้างนอก บาบอสซ่าประชันหน้าซาลาซาร์ ทั่้งสองมองกันอยู่นานจนเหล่าลูกเรือโจรสลัดรวมไปถึงเลซาโรรู้สึกอึดอัดไม่น้อย
   สุดท้ายบาบอสซ่าเป็นฝ่ายที่หลบตาเสียก่อนจึงหยุดการจ้องตากันไว้เพียงแค่นี้ั "ข้าจะหาแจ็ค สแปโร่ให้" กล่าวเสร็จกัปตันและลูกเรือโจรสลัดก็พากันขึ้นไปยังดาดฟ้าเรือเพื่อเตรียมตัวไปยังเกาะที่พวกผีไม่ยอมไปผุดไปเกิดขึ้นไม่ได้
   ตอนนี้เหลือแค่ซาลาซาร์กับเลซาโรเท่านั้น ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีใครขยับไปไหน มีเพียงความเงียบเท่านั้น เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่มีใครรู้ เลซาโรชำเลืองมองซาลาซาร์เป็นระยะๆ

   "ข้าเผลอแปปเดียวก็คิดยกร่างกายให้ผู้อื่นแล้วหรือ" ซาลาซาร์เป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อน

   "กัปตันไม่ต้องการแล้วนี่" เลซาโรอย่างตัดพ้อแต่แล้วน้ำเสียงก็เปลี่ยนไป มือทั้งสองของลูบตามร่างกายของตนคล้ายเชิงเย้ายวน "ทั้งตรงนี้และตรงนี้ไม่ว่าจะส่วนไหนกัปตันล้วนไม่ต้องการแล้ว" 

   กัปตันชาวสเปนมองการกระทำของเรือโทใต้บัชญาเงียบๆแต่แล้วความโกรธปะทุขึ้นเมื่อเลซาโรลูบใกล้ถึงส่วนสำคัญใต้เข็มขัด

   "แม้แต่ตรงนี้ข้าก็- อึ๊ก-!" ฝ่ามือแกร่งตะปบเจ้าที่ท้ายทอยเลซาโรอย่างรวดเร็วเกินจะหลบทันทำให้เจ้าตัวถูกกดไว้กับพื้นไม่อาจขยับไปไหนได้

   เสียงคำรามต่ำๆจากร่างด้านบนดังข้างใบหูเลซาโร น้ำหนักที่หลังคอเพิ่มมากขึ้นจึงลำบากต่อการมองแล้วคาดเดาว่าคนด้านบนจะทำอะไรต่อ "ต่อให้ข้าไม่ต้องการเจ้าแล้ว เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ยกร่างกายหรือหัวใจนี้ให้ใครเด็ดขาด" 

   "เลซาโร---" ซาลาซาร์ย้ำชื่อเรียกอีกฝ่ายเบาๆ "ผู้อื่นครอบครองเจ้าไม่ได้ เจ้าเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว" แรงที่กดถูกผ่อนลง เลซาโรถูกจับให้หันหน้ามาทางซาลาซาร์

   เลซาโรทำเพียงหลับตานิ่งปล่อยให้ร่างด้านบนบดขยี้จูบลงมาโดยไม่คิดขัดขืน

   ณ ด้านของบาบอสซ่า

   บาบอสซ่าและลูกเรือของเขากำลังมองผู้คนหลายสิบที่อยู่ในซากซี่โครงขาวสะอาดชวนสะดุดตาของอดีตสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ ดวงตาสีน้ำทะเลกระจ่างทอประกายกล้า นิ้วมือทั้งสิบกำแน่น เสียงกระดูกดังเบาๆเป็นกร๊อบแกร๊บ ใจกำลังลุ้นว่าแจ็ค สแปโร่คนเก่งจะรอดจากการโดนบังคับให้แต่งงานกับหญิงอ้วนอัปลักษณ์พร้อมลูกติดหรือไม่ 

   เร็วเข้าสิแจ็ค รีบออกมาจากงานแต่งสับปะรังเคนี่ได้แล้ว บาบอสซ่าคิดในใจ ทุกครั้งแจ็คตะหาทางรอดได้เสมอจึงไม่จำเป็นต้องเขาไปช่วย แต่จนแล้วจนรอดก็ต้องเขาไปช่วยเพราะแจ็คจะโดนหญิงอ้วนนั่นจับจูบอยู่แล้ว

   ปัง---

   เขม่าดินปืนลอยขึ้นจากปากกระบอกปืน ผู้คนที่ร่วมงานแต่งหันมองตาเสียงปืนเปฌนตาเดียว บาบอสซ่าเหน็บปืนเก็บข้างเอวดังเดิม

   "งานแต่งเลิกแล้ว รีบไสหัวไปซะ" บาบอสซ่าประกาส ลูกเรือโจรสลัดขึ้นมาล้อมรอบซากซี่โครงทางด้านหลังเอาไว้ แต่คนเหล่านั้นยังคงนิ่ง บาบอสซ่าถอนหายใจพร้อมมือที่ทำท่าชักปืนขึ้นอีกครั้ง "อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำ" เสียงเฉียบขาดประกาศก้อง ผู้คนหวาดกลัววิ่งหนีแตกกระเจิงทิ้งเพียงพวกสแปโร่ไว้

   "เฮกเตอร์~" สแปโร่อ้าแขนกว้าง มุมปากยกฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาว คนโดนเรียกไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร ก้าวขาฉับๆตรงดิ่งไปยังสแปโร่แล้วลากอีกฝ่ายหายเข้าป่าไป

   "ปล่อยข้าได้แล้วเฮกเตอร์" คนโดนลากโอดครวญ ทำปากพะงาบๆคล้ายคนขาดอากาศ บาบอสซ่าเบ้ปากใส่แล้วปล่อยอีกฝ่ายแต่โดยดี

   สแปโร่จัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่ดังเดิม พอบาบอสเห็นว่าเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยถามว่า "เจ้าไม่รู้หรือแกล้งโง่กันแน่แจ็ค กัปตันซาลาซาร์กำลังตามเจ้าอยู่นะ" 

   "ข้ารู้ ข้ากำลังหาหนทางหนีอยู่แต่ตอนนี้ขอข้าพักก่อนเหอะ" บ่นเสร็จก็นั่งพิงต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆทันที มือซ้ายยกขึ้นกวักเรียกบาบอสซ่าให้นั่งข้าง เห็นชายขาเดียวไม่ยอมนั่งจึงดึงอีกฝ่ายให้ลงมานั่งที่ตักพร้อมจับไว้อย่างดีไม่ให้ขยับไปไหน

   "ไม่เอาหน่าแจ็ค" บาบอสซ่ายิ้มเยอะ "ทั้งที่เมื่อก่อนชอบเอาแต่นั่งตักข้าแท้ๆ" มือหนาลูบไล้ขาสแปโร่เบาๆด้วยคำพูดชวนให้นึกถึงอดีต

   สแปโร่หน้าขึ้นสีเรื่อเล็กน้อย "ก็ข้าอยากรุกบ้าง" 

   "ก็ไม่รุกกับคนอื่นสิว่ะ" บาบอสซ่าเริ่มมีน้ำโห

   "เหอะ ข้าไปรุกใส่ทหารเรือสเปนคาดผ้าปิดตาคนนั้นก็ได้" ว่าไปก็พลางนึกถึงเลซาโรไปด้วยแต่ในใจลึกว่านั้นอยากจะลองรุกคนเป็นกัปตันแทนมากกว่า แต่ดุขนาดนั้นคงไม่ไหว สแปโรส่ายหัวรัว

   หัวคิ้วบาบอสซ่างอเข้าหากันจากคำพูดสแปโร่ "ทหารเรือสเปน... คาดผ้าปิดตา..." เจ้าตัวทวนคำพูดอีกครั้ง "ลูกเรือของกัปตันซาลาซาร์์..." 

   สแปโร่หยุดสายหัวแล้วสบตากับดวงตาสีท้องทะเล "เจ้ารู้จัก?" 

   "ก็ไม่เชิง แค่เคยคุยด้วยนิดหน่อย" บาบอสซ่าเผลอยกมือแตะเศษผ้าที่เลซาโรพันลอบให้เพื่อห้ามเลือด มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
   "ข้าว่าคงไม่ได้มีแค่คุยนิดหน่อยแล้วมั้ง" สแปโร่ดันบาบอสซ่าให้ออกจากตักตน บาบาสซ่ามองสแปโร่ที่กอดอกทำหน้าบึ้งเหมือนเด็กตัวน้อยที่ไม่พอใจเวลาอดของที่อยากได้
   บาบอสซ่ายันร่างขึ้นยิ้มจนเห็นรอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าชัดเจน ดึงประคองสแปโร่ให้ขึ้นแนบตัว ลำแขนโอบรอบคอไว้หลวมๆเพื่อให้อีกฝ่ายไม่อึดอัด
   "ใจเย็นแจ็ค" บาบอสซ่ากระซิบแผ่วเบา "แค่เจ้าเท่านั้น แค่เจ้า" ลมหายใจอุ่นรดใบหน้าแจ็ค สแปโร่จนอีกฝ่ายรู้สึกหน้าร้อนผ่าวพร้อมนิ้วเรียวที่สวมแหวนหลากตาเกลี่ยผมข้างใบหูเล่น
---------
   "นั่น-!พวกเขาออกมาแล้ว" หนึ่งในลูกเรือโจรสลัดร่างอ้วนของบาบาสซ่าร้องลั่นเพื่อให้คนอื่นๆเห็น นิ้วอวบชี้ไปยังทิศที่ทั้งสองเดินออกมาจากป่า "เกิดอะไรขึ้นหรือครับ-!" เจ้าตัวกระโกนถาม
   บาบอสซ่าโบกมือแทนการกล่าวว่าไม่มีอะไร จนกระที่งทั้งสองเดินมารวมกับกุมเป็นที่เรียบร้อยสแปโร่ก็ขอเรือแบล็คเพิร์ลของตนที่อยู่ในโหลแก้วเพื่อให้บาบอสซ่าแก้คำสาปที่ขังเรือเอาไว้ เรือแบล็คเพิร์ลถูกคลายคำสาปขนาดมันก็เริ่มใหญ่ขึ้นๆแต่ก็ใหญ่เพียงแค่คนคนเดียวยังถือได้
   "ทำไมแค่นี้ล่ะ" สแปโร่อุ้มแบล็คเพิร์ลสุดรัดสุดหวงขึ้นมาแนบอก ดวงตามองบาบอสซ่าด้วยความฉงน
   "เรือก็ต้องอยู่ในทะเลสิว่ะ" บาบอสซ่าคว้าเรือแบล็คเพิร์ลออกจากอกสแปโร่แล้วเดินจ้ำไปที่ทะเล บาบอสซ่าหยุดพักเหนื่อสักครู่จากนั้นจึงโยนเรือแบล็คเพิร์ลลงทะเล
   เรือที่มีใบเรือสีดำลำน้อยโอนเอนโต้กลับกระแสน้ำเล็กน้อย ทั้งหมดยืนลุ้นกันว่าเรือแบล็คเพิร์ลจะกลับมามีขนาดเท่าเดิมหรือไม่ เรือแบล็คเพิร์ลก็เอียงมากกว่าเดิมก่อนจะจมลงน้ำทะเลไป
   สแปโร่ที่เห็นเรือของตนจมไปแล้วจึงถลึงตาใส่คนทำเรือจม บาบอสซ่าไม่ตอบ ดวงตาสีท้องทะเลจ้องไม่จุดที่เรือแบล็คเพิร์ลจม

   ฟองอากาศจำวนมากพุดขึ้น พื้นน้ำสะเทือน ทุกคนพร้อมใจกันถอยให้ห่างจากบริเวณนั้น และแล้วเรือโจรสลัดสีดำที่มีใบเรือสีดำก็โผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำ แบล็คเพิร์ลกลับมามีขนาดเท่าเดิมอีกครั้ง สแปโร่ยิ้มหน้าบานพลางก้าวขาไปยืนด้านหน้าทุกคน

   "สหายทุกท่าน" สแปโร่พูด "ขอเชิญทุกท่านพบกับเรือของกัปตันแจ็ค สแปโร่ แบล็คเพิร์ลลลลล~" 

   ทุกคนเงียบกริบ ต่างพากันส่ายหัวเบาๆ เดินผ่านสแปโร่ไปยังเรือแบล็คเพิร์ล

   เพียงแค่ก้าวขึ้นเรือบาบอสซ่าก็ทะเลาะกับสแปโร่อย่างเอาเป็นเอาตาย ต่างเถียงกันว่าข้าสิเป็นกัปตัน จนแล้วจนรอดบาบอสซ่ารู้สึกปวดหัวที่จะเถียงต่อจึงเดินไปดูคาริน่าที่กำลังอ่านแผนที่อยู่ สแปโร่จ้องทั้งคู่ไม่ละสายตาโดนเฉพาะใบหน้าของบาบอสซ่าที่ดูหดหู่ลง 

   "ข้าจำได้ว่าเจ้าเคยรักผู้หญิงคนนึง นามสกุลอะไรนะ สมิธ?" สแปโร่เอียงคอเล็กน้อย เอ่ยถามขึ้นเมื่อบาบอสซ่าเดินกลับมายังจุดที่เคยเถียงกับตน 

   "ลูกข้า...นางไม่ควรมายุงกับโจรสลัดแบบนี้" 

   บาบอสซ่ารำพึงรำพันได้ไม่นานก็ถึงสแปโร่ดึงแจนให้ตามไปยังห้องกัปตัน ทั้งคู่ยื่นมองหน้ากัน ฝ่ายทีโดนบอกให้ตามมาเริ่มหมดความอดทนรออีกฝ่ายที่ไม่ทำอะไร สแปโร่ถอนหายใจออกมาแล้วเดินเขาไปสวมกอดบาบอสซ่าแน่น บาบอสซ่าเลิกคิ้วสงสัย ลังเลว่าจะกอดกลับดีไหมสุดท้ายก็กอดกลับไป 

   "เป็นอะไรของเจ้าห๊ะแจ็ค" สแปโร่ไม่ตอบก้มหน้าซุกคอบาบอสซ่าเงียบๆ บาบอสซ่ายิ้มบางๆแล้วลูบหัวอีกฝ่ายคล้ายกำลังปลอบเด็กน้อยคนนึง

   "ข้าแค่รู้สึกคันแต่ยังไม่ได้เกา" เจ้าตัวซุกหน้าอยู่นานกว่าจะตอบด้วยเสียงอู้อี้ 

   "หึ เจ้านี่นะ" บาบอสซ่าใช้มือซ้ายเชิดหน้าสแปโร่ขึ้น พร้อมลมหายใจที่กระทบใบหน้าของกันและกัน ปล่อยให้อารมณ์เป็นไปตามความรู้สึกดั่งเกรียวคลื่นและสายลมโชยนอกเรือแบล็คเพิร์ลที่กำลังมุ่งไปหาตรีศูลแห่งโพไซดอน

TBC