BrotherS : บทที่5 ยอมรับ
[[ คำเตือน : ฉากเรท(มั้ง?)นะเออ]]
เสียงลมหายใจถี่หนักที่ชวนให้อดคิดเรื่องลามกไม่ได้พร้อมเสียงเนื้อกระทบกันดังไม่ขาดสายออกมาจากห้องครัวของบ้านบุญพิทักษ์ธรรม
ใบหน้าฝ่ายที่อยู่ด้านบนซบลงที่ไหล่กว้างคนที่ตนกดเอาไว้เพื่อเร่งจังหวะการเข้าออกแก่นกายขึ้น ร่างที่ถูกทาบทับกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบกั้นไม่ให้เปล่งเสียงที่น่าเกลียดไม่เหมาะกับผู้ชายทั้งแท่งออกมา มือเท้าทั้งสองคู่พยายามดันอีกฝ่ายให้ออกไป เบิกฟ้ามองอรุณอย่างขำๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยายามขัดขืนก็เพิ่มแรงที่กระแทกมากขึ้นด้วยความสนุกสนาน การโดนกระทำแบบนี้ทำให้อรุณรู้สึกอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
อรุณพยายามดันเบิกฟ้าให้ออกไปอีกครั้งแต่พอถูกกระแทกกลับมา วงแขนที่ขัดขืนเปลี่ยนมาโอบคอเบิกฟ้าอย่างห้ามไม่อยู่ รวดเร็วจนเบิกฟ้าเองยังต้องแปลกใจจึงกระแทกเข้าจุดเดิมซ้ำอีกครั้ง อรุณโอบคอให้เบิกฟ้าก้มต่ำแล้วซุกใบหน้าที่ซอกคออีกฝ่ายแน่น ลมหายใจถี่มากขึ้น
เสียงหอบชวนเย้ายวนยั่วกามรมณ์ของเบิกฟ้าให้พุ่งพล่านมากขึ้น "ท่าทางผมจะเจอจุดๆนั้นของพี่ซะแล้วสิ ต่อมลูกหมากสินะ..." เจ้าของเสียงที่ปลุกอารมณ์เบิกฟ้ากัดฟันแน่นจนเกิดเสียงกึดๆพร้อมเบนใบหน้าแดงกร่ำไปทางอื่น "ใช่จริงๆด้วย" เบิกฟ้าแสยะยิ้มชั่วร้าย
เมื่อรู้ถึงจุดที่ทำให้อรุณรู้สึกระทวยไปทั่วร่างเบิกฟ้าก็กระหน่ำกระแทกเข้าไปแรงมากขึ้น เร็วมากขึ้น อรุณไม่อาจทนกั้นเสียงไว้ได้อีกก่อนจะร้องอั๊คออกมาที่นึง มือทั้งสองที่ประสานไว้หลังท้ายทอยเบิกฟ้าคลายออกเปลี่ยนมาปิดปากไว้แน่น มีเพียงเสียงหายใจถี่ๆเท่านั้นที่เจ้าตัวยอมให้ออกมา ตั้งแต่ที่เบิกฟ้ากดอรุณมาได้ซักพักเสียงที่อรุณเปล่งออกมาเมื่อครู่จึงเป็นการร้องออกมาครั้งแรก
ร่างที่สอดใส่ไม่ยอมหยุดแกะมือที่กั้นเสียงออก "เสียงของพี่น่ะ ร้องออกมาสิครับ ผมอยากฟัง"
ริมฝีปากคนโดนกระแทกเผยอขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มเย็นประดับขึ้นบนวงหน้า "ไอ้เชี่ยเบิกฟ้า กูเจ็บ ถอดของมึงออกไปได้แล้ว" สายตาเกรี้ยวกราดปนดูแคลนจ้องไปยังเบิกฟ้าเขม็ง
เบิกฟ้ามองอรุณอย่างตกตะลึงเล็กน้อยจนลืมขยับเอว ปล่อยให้ส่วนนั้นของต้นเสียบคาเส้นทางด้านหลังของอรุณทิ้งไว้ เบิกฟ้ากระตุกมุมปากขึ้นแล้วกระแทกเข้าจุดเดิมซ้ำๆ ความรู้สึกรู้สึกจุกจนขึ้นคอทำให้อรุณพูดไม่ออกได้แต่กลืนคำด่าแสบๆที่เตรียมไว้ลงคอแทน
เมื่อเห็นว่าม้าพยศเริ่มสิ้นฤทธิ์ เบิกฟ้าก็จัดให้อรุณที่ไร้เรี่ยวแรงขัดขืนอยู่ในท่าที่ตนต้องการ เรียวขาถูกจับขึ้นยกพาดบ่า เอวเปลี่ยนมาอยู่ในท่าตะแคงเล็กน้อย การอยู่ในท่าที่สะดวกต่อการสอดใส่ส่งผลให้เบิกฟ้าแทงเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม เสียงกระทบของเนื้อดังแรงขึ้นอีกครั้ง จังหวะความถี่เริ่มมากขึ้น
"อึ๊ก อะ อ๊า---" ถึงเสียงจะเบาจนคิดว่าหูฝาดไปเองแต่ใบหน้าเสียวของอรุณในตอนนี้เป็นหนักฐานได้ดีทีเดียวว่าเมื่อสักครู่เบิกฟ้าไม่ได้มีความสุขกับการร่วมเพศถึงแม้อีกฝ่ายจะยังขัดขืนจนหูฝาด
เบิกฟ้าก้มมองใบหน้าแดงเหมือนผลลูกตำลึงสุกด้วยรอยยิ้มกลุ้มกิ่ม "ถึงพี่จะปฏิเสธผมยังไงก็ตาม ดูจากที่พี่ครางเมื่อกี้ร่างกายพี่คงยอมรับไอ้นั่นของผมแล้วล่ะ"
ขอบตาร้อนผ่าว นี่ฉันรู้สึกดีกับการที่โดนน้องชายเอาเนี่ยนะ ความรู้สึกจุกแน่นอยู่ในอกยากเกินจะบรรยายออกมา อรุณกระพริบตาเร็วๆเพื่อไล่หยดน้ำตาออกไปพร้อมทั้งพยายามกั้นเสียงครวญครางลที่น่าเกลียดไม่ให้ออกไปแต่ก็ทำไม่ได้
เบิกฟ้าลดความถี่ให้ช้าลง มือเล็กเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่คลอตรงหางตาให้อีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น "พี่น่ะอย่าปฏิเสธใจตัวเองอีกเลยยอมรับผมได้แล้วนะ" เบิกฟ้าแล้วก้มบรรจงจูบอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล คราวนี้ไม่มีการขัดขืนใดๆจากอรุณแม้เบิกฟ้าไม่คิดว่าอรุณจะยอมแต่ก็ไม่ได้ถอนริมฝีปากออกยังคงครอบครองริมปากอรุณไว้แนบแน่น
เมื่อไม่มีการขัดขืน ลิ้นทั้งสองต่างตวัดควานหารสหวานในโพรงปากของกันและกันอยู่นาน การจูบที่หนักหน่วงของอรุณรุกล้ำเข้ามาในปากเบิกฟ้ามากขึ้น เบิกฟ้าที่มัวแต่หลงอยู่กับการจูบหาหนทางรุกอรุณกลับไม่ได้สังเกตุเลยว่าตอนนี้ตนเองถึงดันให้อยู่ด้านร่างเสียเองแล้ว กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่ตนเป็นฝ่ายถอนจูบออกเพราะหายใจไม่ทัน
"นี่แหละที่เขาเรียกว่าการจูบของผู้ใหญ่ล่ะไอ้น้องชาย" อรุณเลียริมปากมองร่างที่ตนคร่อมไว้ข้างร่าง
เบิกฟ้าเงยหน้าขึ้นสบสายตาที่ให้ความรู้สึกของอรุณแล้วถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ "พี่อรุณจะกดผมหรอครับ"
อรุณถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายความโง่เขลาของน้องชายตนเอง "โดนแกทำซะขนาดนี้ ถึงอยากกดก็คงกดไม่ลงว่ะ" สายตาประสานไปยังเบิกฟ้า แต่มือจับแก่นกายของเบิกฟ้าให้จ่อเส้นทางด้านหลังตนเอาไว้ "แกเงียบๆไว้ล่ะ" อรุณเลื่อนเอวตนเองใก้ต่ำลงช้าๆราวกับกำลังซึมซับแท่งความเป็นชายของเบิกฟ้าที่แทรกผ่านเข้ามาในกายจนมิด
ดวงตาของเบิกฟ้าจ้องมองอรุณไม่กระพริบตาด้วยใบหน้าแดงแปร๊ด พี่อรุณนี่ไม่ธรรมดาจริงๆแหะ ถึงได้กล้าทำเองขนาดนี้ เบิกฟ้ามองอรุณอย่างเคลิบเคลิ้มเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆขยับเอวของตนเองขึ้นลงช้าๆแล้วค่อยขยับให้เร็วมากขึ้นเท่านั้นไม่พออรุณยังมีโยกตัวเล็กน้อยเพื่อให้มันเข้ามาได้ลึกขึ้น ถ้าไม่ถือทิฐิความเป็นผู้ใหญ่กว่าอรุณคงขย่มเบิกฟ้ารัวๆไปแล้ว
คราวนี้อรุณไม่กั้นเสียงที่เปี่ยมด้วยความรู้สึกดีเอาไว้แล้วบ่อยให้มันเปล่งออกมาตามธรรมชาติ "อ๊า- อ๊ะ- อึ๊ก- อ๊าาาาาาา" เสียงสุดท้ายลากงยาวเป็นพิเศษเมื่อความรู้สึกที่อัดอั้นเอาไว้ถูกปลดปล่อยเข้ามาในกาย บริเวณท้องน้อยรู้สึกร้อนวาบขึ้นมา ส่วนนั้นที่ถูกปลดปล่อยออกมาแล้วเหี่ยวลงเบิกฟ้าจึงค่อยๆถอนออกจากร่างอรุณช้าๆ คราบขาวเหนียวข้นไหลเยิ้มออกมาจากเส้นทางด้านหลังไปตามร่องก้นของอรุณและหน้าท้องเบิกฟ้า
"นายนี่ปล่อยมาเยอะชะมัดเลยนะ เหนียวไปหมดแล้ว" อรุณไม่ได้ก้มดูแต่สัมผัสถึงความเหนียวที่ไหลออกมาได้จึงเอามือไปลูบๆวนไปวนมาอยู่ซักพักจึงเคลื่อนมายังแก่นกายของตนเองบ้าง สายตาเหลือบไปที่เบิกฟ้าพร้อมเหยียดยิ้ม"ฉันยังไม่เสร็จเลย ช่วยหน่อยสิ" คำพูดธรรมดาแต่น้ำเสียงโคตรอ่อยทำให้เบิกฟ้ารีบทำการช่วยให้อรุณได้ปล่อยออกมาเหมือนตนทันที
"ผมรักพี่อรุณนะ ถ้าเป็นคนอื่นผมไว้ทำให้แบบนี้หรอก" เบิกฟ้าพูดเสร็จก็จับเอนให้อรุณนอนกับพื้น ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงดูดดุนแก่นกายของอรุณ จากช้าเปลี่ยนไปเร็วขึ้น มีการขบกัดเล็กน้อยเป็นระยะ นิ้วมือเรียวยาวจับหว่างขาอรุณให้แยกออกแล้วทำการแหย่ชี้กลางนางเข้าออกไปพร้อมกันทั้งสามนิ้วที่่ช่องทางด้านหลัง เบิกฟ้าอมเข้าไปลึกจนมิดความรู้สึกคับแน่นจนหายใจไม่ออกทำให้อึดอัดไม่น้อย ระหว่างอมก็ทำการตวัดลิ้นไปด้วย
"อึ๊ก- ฮ่าห์---" เสียงครางครั้งสุดท้ายของอรุณดังออกมาพร้อมกับการปลดปล่อยในปากเบิกฟ้า "แกไม่ต้องกลืนก็ได้" อรุณมองเบิกฟ้าที่เอามืดปิดปากเอาไว้โดยที่มีคราบการปลดปล่อยของอรุณให้ยืดตามร่องนิ้วที่เอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่ยอมคายออกแต่ไม่ยอมกลืนๆไปเสียที "เห้อ ไอ้น้องชายหัวลั่นเอ๊ย มานี่สิ" อรุณดึงอีกฝ่ายให้เข้าหาตัวแล้วแกะมืออีกฝ่ายออกจากปาก
เบิกฟ้าไม่รู้ว่าอรุณจะทำอะไรจึงยอมปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจไป อรุณคลี่ยิ้มออกมาแล้วจบลงจูบเบิกฟ้าทันที ลิ้นยาวแทรกดันเข้าโพรงปากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว สัมผัสได้ถึงความเหนียวในช่องปากอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรยังคงตักตวงรสชาติแห่งความสุขต่อไปซักพักจึงยอมคลายปากออก
"คราวหน้าถ้ามีอะไรที่ทำไมไหวก็ให้ฉันช่วยล่ะกัน" อรุณผลักเบิกฟ้าออกแล้วยืนขึ้นหมายจะเดินออกจากห้องครัวไป เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องทรุดลงเมื่อความเจ็บจากช่องทางด้านหลังแล่นผล่านไปทั่วจนเข่าอ่อน โชคดีที่เบิกฟ้าเข้ามารับได้ทันจึงไม่ได้เห็นเบิกฟ้าไปกองที่ขอบประตูห้องครัว
"คราวหน้าถ้ามีอะไรไม่ไหวก็ให้ผมช่วยพี่อรุณบ้างล่ะ" เบิกฟ้าพูดเลียนแบบอรุณ วงแขนสวมเขาพยุงอีกฝ่ายไว้แนบชิด "พี่ยอมรับผมแล้วใช่ไหมครับ" เจ้าตัวยิ้มกว้างกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนจะร้องโอ๊ยออกมาเบาๆ
อรุณดีดเข้าที่หน้าผากเบิกฟ้าไปทีนึง "เหอะ ถึงจะยอมรับ แต่ก็ยังไม่ให้ใช้นามสกุลฉันหรอกเวร๊ย" เสียงหงุดหงิดดังตอบโต้ทันที
"อ้าว ทำไมล่ะครับพี่อรุณ" หัวคิ้วเบิกฟ้างอเข้าหากันแน่น
"แกทำไว้ซะแบบนี้นี่หว่า" อรุณเบ้หน้า "ถ้าอยากใช้นามสกุล...ก็ลองทำให้ฉันเอากับแกโดยเต็มใจให้ได้สิ" อรุณเฉลยคำถามเบิกฟ้าก่อนจะชี้นิ้วบอกให้เบิกฟ้าพยุงตนไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างความเหนียวที่ตัว
สองพี่น้องต่างพ่อลงแช่น้ำในอ่างพร้อมกัน โดยที่มีคนพี่มีคนน้องคอยขัดถูให้อย่างดีจนร่างกายสะอาดสะอ้านราวกับไม่เคยผ่านการร่วมเพศมาก่อน
"คราวหน้าขอบนเตียงนะ ที่พื้นมันปวดหลัง สงสารคนแก่บ้าง" อรุณพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงติดตลกแล้วเอนหลังชนกับแผ่นอกเบิกฟ้า ความเหนื่อยที่สะสมมาทำให้อรุณผล็อยหลับไปทั้งๆที่ยังอยู่ในอ่างน้ำ เบิกฟ้ามองผู้เป็นพี่ในอ้อมแขนก่อนความคิดเล่นสนุกจะบรรเจิดขึ้นในสมอง และแล้วยกที่สองก็เริ่มต้นขึ้นโดยคนที่กำลังโดนสอดใส่หลับลึกอย่างไม่รู้ตัว
END
ใบหน้าฝ่ายที่อยู่ด้านบนซบลงที่ไหล่กว้างคนที่ตนกดเอาไว้เพื่อเร่งจังหวะการเข้าออกแก่นกายขึ้น ร่างที่ถูกทาบทับกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบกั้นไม่ให้เปล่งเสียงที่น่าเกลียดไม่เหมาะกับผู้ชายทั้งแท่งออกมา มือเท้าทั้งสองคู่พยายามดันอีกฝ่ายให้ออกไป เบิกฟ้ามองอรุณอย่างขำๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยายามขัดขืนก็เพิ่มแรงที่กระแทกมากขึ้นด้วยความสนุกสนาน การโดนกระทำแบบนี้ทำให้อรุณรู้สึกอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี
อรุณพยายามดันเบิกฟ้าให้ออกไปอีกครั้งแต่พอถูกกระแทกกลับมา วงแขนที่ขัดขืนเปลี่ยนมาโอบคอเบิกฟ้าอย่างห้ามไม่อยู่ รวดเร็วจนเบิกฟ้าเองยังต้องแปลกใจจึงกระแทกเข้าจุดเดิมซ้ำอีกครั้ง อรุณโอบคอให้เบิกฟ้าก้มต่ำแล้วซุกใบหน้าที่ซอกคออีกฝ่ายแน่น ลมหายใจถี่มากขึ้น
เสียงหอบชวนเย้ายวนยั่วกามรมณ์ของเบิกฟ้าให้พุ่งพล่านมากขึ้น "ท่าทางผมจะเจอจุดๆนั้นของพี่ซะแล้วสิ ต่อมลูกหมากสินะ..." เจ้าของเสียงที่ปลุกอารมณ์เบิกฟ้ากัดฟันแน่นจนเกิดเสียงกึดๆพร้อมเบนใบหน้าแดงกร่ำไปทางอื่น "ใช่จริงๆด้วย" เบิกฟ้าแสยะยิ้มชั่วร้าย
เมื่อรู้ถึงจุดที่ทำให้อรุณรู้สึกระทวยไปทั่วร่างเบิกฟ้าก็กระหน่ำกระแทกเข้าไปแรงมากขึ้น เร็วมากขึ้น อรุณไม่อาจทนกั้นเสียงไว้ได้อีกก่อนจะร้องอั๊คออกมาที่นึง มือทั้งสองที่ประสานไว้หลังท้ายทอยเบิกฟ้าคลายออกเปลี่ยนมาปิดปากไว้แน่น มีเพียงเสียงหายใจถี่ๆเท่านั้นที่เจ้าตัวยอมให้ออกมา ตั้งแต่ที่เบิกฟ้ากดอรุณมาได้ซักพักเสียงที่อรุณเปล่งออกมาเมื่อครู่จึงเป็นการร้องออกมาครั้งแรก
ร่างที่สอดใส่ไม่ยอมหยุดแกะมือที่กั้นเสียงออก "เสียงของพี่น่ะ ร้องออกมาสิครับ ผมอยากฟัง"
ริมฝีปากคนโดนกระแทกเผยอขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มเย็นประดับขึ้นบนวงหน้า "ไอ้เชี่ยเบิกฟ้า กูเจ็บ ถอดของมึงออกไปได้แล้ว" สายตาเกรี้ยวกราดปนดูแคลนจ้องไปยังเบิกฟ้าเขม็ง
เบิกฟ้ามองอรุณอย่างตกตะลึงเล็กน้อยจนลืมขยับเอว ปล่อยให้ส่วนนั้นของต้นเสียบคาเส้นทางด้านหลังของอรุณทิ้งไว้ เบิกฟ้ากระตุกมุมปากขึ้นแล้วกระแทกเข้าจุดเดิมซ้ำๆ ความรู้สึกรู้สึกจุกจนขึ้นคอทำให้อรุณพูดไม่ออกได้แต่กลืนคำด่าแสบๆที่เตรียมไว้ลงคอแทน
เมื่อเห็นว่าม้าพยศเริ่มสิ้นฤทธิ์ เบิกฟ้าก็จัดให้อรุณที่ไร้เรี่ยวแรงขัดขืนอยู่ในท่าที่ตนต้องการ เรียวขาถูกจับขึ้นยกพาดบ่า เอวเปลี่ยนมาอยู่ในท่าตะแคงเล็กน้อย การอยู่ในท่าที่สะดวกต่อการสอดใส่ส่งผลให้เบิกฟ้าแทงเข้าไปได้ลึกกว่าเดิม เสียงกระทบของเนื้อดังแรงขึ้นอีกครั้ง จังหวะความถี่เริ่มมากขึ้น
"อึ๊ก อะ อ๊า---" ถึงเสียงจะเบาจนคิดว่าหูฝาดไปเองแต่ใบหน้าเสียวของอรุณในตอนนี้เป็นหนักฐานได้ดีทีเดียวว่าเมื่อสักครู่เบิกฟ้าไม่ได้มีความสุขกับการร่วมเพศถึงแม้อีกฝ่ายจะยังขัดขืนจนหูฝาด
เบิกฟ้าก้มมองใบหน้าแดงเหมือนผลลูกตำลึงสุกด้วยรอยยิ้มกลุ้มกิ่ม "ถึงพี่จะปฏิเสธผมยังไงก็ตาม ดูจากที่พี่ครางเมื่อกี้ร่างกายพี่คงยอมรับไอ้นั่นของผมแล้วล่ะ"
ขอบตาร้อนผ่าว นี่ฉันรู้สึกดีกับการที่โดนน้องชายเอาเนี่ยนะ ความรู้สึกจุกแน่นอยู่ในอกยากเกินจะบรรยายออกมา อรุณกระพริบตาเร็วๆเพื่อไล่หยดน้ำตาออกไปพร้อมทั้งพยายามกั้นเสียงครวญครางลที่น่าเกลียดไม่ให้ออกไปแต่ก็ทำไม่ได้
เบิกฟ้าลดความถี่ให้ช้าลง มือเล็กเอื้อมไปเช็ดน้ำตาที่คลอตรงหางตาให้อีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น "พี่น่ะอย่าปฏิเสธใจตัวเองอีกเลยยอมรับผมได้แล้วนะ" เบิกฟ้าแล้วก้มบรรจงจูบอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล คราวนี้ไม่มีการขัดขืนใดๆจากอรุณแม้เบิกฟ้าไม่คิดว่าอรุณจะยอมแต่ก็ไม่ได้ถอนริมฝีปากออกยังคงครอบครองริมปากอรุณไว้แนบแน่น
เมื่อไม่มีการขัดขืน ลิ้นทั้งสองต่างตวัดควานหารสหวานในโพรงปากของกันและกันอยู่นาน การจูบที่หนักหน่วงของอรุณรุกล้ำเข้ามาในปากเบิกฟ้ามากขึ้น เบิกฟ้าที่มัวแต่หลงอยู่กับการจูบหาหนทางรุกอรุณกลับไม่ได้สังเกตุเลยว่าตอนนี้ตนเองถึงดันให้อยู่ด้านร่างเสียเองแล้ว กว่าจะรู้สึกตัวก็ตอนที่ตนเป็นฝ่ายถอนจูบออกเพราะหายใจไม่ทัน
"นี่แหละที่เขาเรียกว่าการจูบของผู้ใหญ่ล่ะไอ้น้องชาย" อรุณเลียริมปากมองร่างที่ตนคร่อมไว้ข้างร่าง
เบิกฟ้าเงยหน้าขึ้นสบสายตาที่ให้ความรู้สึกของอรุณแล้วถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ "พี่อรุณจะกดผมหรอครับ"
อรุณถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายความโง่เขลาของน้องชายตนเอง "โดนแกทำซะขนาดนี้ ถึงอยากกดก็คงกดไม่ลงว่ะ" สายตาประสานไปยังเบิกฟ้า แต่มือจับแก่นกายของเบิกฟ้าให้จ่อเส้นทางด้านหลังตนเอาไว้ "แกเงียบๆไว้ล่ะ" อรุณเลื่อนเอวตนเองใก้ต่ำลงช้าๆราวกับกำลังซึมซับแท่งความเป็นชายของเบิกฟ้าที่แทรกผ่านเข้ามาในกายจนมิด
ดวงตาของเบิกฟ้าจ้องมองอรุณไม่กระพริบตาด้วยใบหน้าแดงแปร๊ด พี่อรุณนี่ไม่ธรรมดาจริงๆแหะ ถึงได้กล้าทำเองขนาดนี้ เบิกฟ้ามองอรุณอย่างเคลิบเคลิ้มเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆขยับเอวของตนเองขึ้นลงช้าๆแล้วค่อยขยับให้เร็วมากขึ้นเท่านั้นไม่พออรุณยังมีโยกตัวเล็กน้อยเพื่อให้มันเข้ามาได้ลึกขึ้น ถ้าไม่ถือทิฐิความเป็นผู้ใหญ่กว่าอรุณคงขย่มเบิกฟ้ารัวๆไปแล้ว
คราวนี้อรุณไม่กั้นเสียงที่เปี่ยมด้วยความรู้สึกดีเอาไว้แล้วบ่อยให้มันเปล่งออกมาตามธรรมชาติ "อ๊า- อ๊ะ- อึ๊ก- อ๊าาาาาาา" เสียงสุดท้ายลากงยาวเป็นพิเศษเมื่อความรู้สึกที่อัดอั้นเอาไว้ถูกปลดปล่อยเข้ามาในกาย บริเวณท้องน้อยรู้สึกร้อนวาบขึ้นมา ส่วนนั้นที่ถูกปลดปล่อยออกมาแล้วเหี่ยวลงเบิกฟ้าจึงค่อยๆถอนออกจากร่างอรุณช้าๆ คราบขาวเหนียวข้นไหลเยิ้มออกมาจากเส้นทางด้านหลังไปตามร่องก้นของอรุณและหน้าท้องเบิกฟ้า
"นายนี่ปล่อยมาเยอะชะมัดเลยนะ เหนียวไปหมดแล้ว" อรุณไม่ได้ก้มดูแต่สัมผัสถึงความเหนียวที่ไหลออกมาได้จึงเอามือไปลูบๆวนไปวนมาอยู่ซักพักจึงเคลื่อนมายังแก่นกายของตนเองบ้าง สายตาเหลือบไปที่เบิกฟ้าพร้อมเหยียดยิ้ม"ฉันยังไม่เสร็จเลย ช่วยหน่อยสิ" คำพูดธรรมดาแต่น้ำเสียงโคตรอ่อยทำให้เบิกฟ้ารีบทำการช่วยให้อรุณได้ปล่อยออกมาเหมือนตนทันที
"ผมรักพี่อรุณนะ ถ้าเป็นคนอื่นผมไว้ทำให้แบบนี้หรอก" เบิกฟ้าพูดเสร็จก็จับเอนให้อรุณนอนกับพื้น ริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงดูดดุนแก่นกายของอรุณ จากช้าเปลี่ยนไปเร็วขึ้น มีการขบกัดเล็กน้อยเป็นระยะ นิ้วมือเรียวยาวจับหว่างขาอรุณให้แยกออกแล้วทำการแหย่ชี้กลางนางเข้าออกไปพร้อมกันทั้งสามนิ้วที่่ช่องทางด้านหลัง เบิกฟ้าอมเข้าไปลึกจนมิดความรู้สึกคับแน่นจนหายใจไม่ออกทำให้อึดอัดไม่น้อย ระหว่างอมก็ทำการตวัดลิ้นไปด้วย
"อึ๊ก- ฮ่าห์---" เสียงครางครั้งสุดท้ายของอรุณดังออกมาพร้อมกับการปลดปล่อยในปากเบิกฟ้า "แกไม่ต้องกลืนก็ได้" อรุณมองเบิกฟ้าที่เอามืดปิดปากเอาไว้โดยที่มีคราบการปลดปล่อยของอรุณให้ยืดตามร่องนิ้วที่เอาแต่ส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่ยอมคายออกแต่ไม่ยอมกลืนๆไปเสียที "เห้อ ไอ้น้องชายหัวลั่นเอ๊ย มานี่สิ" อรุณดึงอีกฝ่ายให้เข้าหาตัวแล้วแกะมืออีกฝ่ายออกจากปาก
เบิกฟ้าไม่รู้ว่าอรุณจะทำอะไรจึงยอมปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามใจไป อรุณคลี่ยิ้มออกมาแล้วจบลงจูบเบิกฟ้าทันที ลิ้นยาวแทรกดันเข้าโพรงปากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว สัมผัสได้ถึงความเหนียวในช่องปากอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรยังคงตักตวงรสชาติแห่งความสุขต่อไปซักพักจึงยอมคลายปากออก
"คราวหน้าถ้ามีอะไรที่ทำไมไหวก็ให้ฉันช่วยล่ะกัน" อรุณผลักเบิกฟ้าออกแล้วยืนขึ้นหมายจะเดินออกจากห้องครัวไป เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องทรุดลงเมื่อความเจ็บจากช่องทางด้านหลังแล่นผล่านไปทั่วจนเข่าอ่อน โชคดีที่เบิกฟ้าเข้ามารับได้ทันจึงไม่ได้เห็นเบิกฟ้าไปกองที่ขอบประตูห้องครัว
"คราวหน้าถ้ามีอะไรไม่ไหวก็ให้ผมช่วยพี่อรุณบ้างล่ะ" เบิกฟ้าพูดเลียนแบบอรุณ วงแขนสวมเขาพยุงอีกฝ่ายไว้แนบชิด "พี่ยอมรับผมแล้วใช่ไหมครับ" เจ้าตัวยิ้มกว้างกล่าวด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนจะร้องโอ๊ยออกมาเบาๆ
อรุณดีดเข้าที่หน้าผากเบิกฟ้าไปทีนึง "เหอะ ถึงจะยอมรับ แต่ก็ยังไม่ให้ใช้นามสกุลฉันหรอกเวร๊ย" เสียงหงุดหงิดดังตอบโต้ทันที
"อ้าว ทำไมล่ะครับพี่อรุณ" หัวคิ้วเบิกฟ้างอเข้าหากันแน่น
"แกทำไว้ซะแบบนี้นี่หว่า" อรุณเบ้หน้า "ถ้าอยากใช้นามสกุล...ก็ลองทำให้ฉันเอากับแกโดยเต็มใจให้ได้สิ" อรุณเฉลยคำถามเบิกฟ้าก่อนจะชี้นิ้วบอกให้เบิกฟ้าพยุงตนไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างความเหนียวที่ตัว
สองพี่น้องต่างพ่อลงแช่น้ำในอ่างพร้อมกัน โดยที่มีคนพี่มีคนน้องคอยขัดถูให้อย่างดีจนร่างกายสะอาดสะอ้านราวกับไม่เคยผ่านการร่วมเพศมาก่อน
"คราวหน้าขอบนเตียงนะ ที่พื้นมันปวดหลัง สงสารคนแก่บ้าง" อรุณพูดทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงติดตลกแล้วเอนหลังชนกับแผ่นอกเบิกฟ้า ความเหนื่อยที่สะสมมาทำให้อรุณผล็อยหลับไปทั้งๆที่ยังอยู่ในอ่างน้ำ เบิกฟ้ามองผู้เป็นพี่ในอ้อมแขนก่อนความคิดเล่นสนุกจะบรรเจิดขึ้นในสมอง และแล้วยกที่สองก็เริ่มต้นขึ้นโดยคนที่กำลังโดนสอดใส่หลับลึกอย่างไม่รู้ตัว
END
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น