BrotherS : บทที่3 งานศพ
เดิมทีอรุณต้องการจะจัดงานศพพวกคุณพ่ออย่างเรียบง่ายแต่กลับลืมไปเสียว่าคุณพ่อนั้นเป็นนักธุรกิจคนให้คนโตเลยทำให้มีแขกเรื่อมาร่วมงานเป็นจำนวนมากทั้งเพื่อนสมัยสาวๆของคุณแม่ทั้งสองและคนในวงการเดียวกันกับคุณพ่อ
"อาเสียใจเรื่องครอบครัวอรุณด้วยนะ" หนุ่มใหญ่ที่ดูมีภูมิฐานควบตำแหน่งประธานบริษัทในเครือลูกข่ายของตระกูลบุญพิทักษ์ธรรมที่อรุณเป็นประธานอยู่เดินเข้ามาแสดงความเสียใจด้วย
"ขอบคุณครับคุณอารุ่งโรจน์" อรุณยิ้มเป็นเชิงขอบคุณให้คนตรงหน้าที่แวะผ่านเข้ามาทักทายตน
รุ่งโรจน์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างมีเลศนัยพร้อมมือที่เห็นเส้นเลือดปูดโปนอย่างได้ชัดเจนยกขึ้นมาจับบริเวณไหล่กว้างของอรุณเลยไปถึงยื่นนิ้วไปเขี่ยไรผมข้างหูอรุณเล่นราวกับเคยชินมาก่อน ร่างกายอรุณรู้สึกขนลุกจนสะท้านวาบไปถึงในใจ
"ถ้ามีอะไรก็ติดต่ออามาได้หล่ะ" มืออีกข้างที่ว่างอยู่หยิบนามบัตรและเบอร์โทรศัพท์ของตนแนบใส่กระเป๋าเสื้อให้อรุณแล้วตบที่กระเป๋าเบาๆทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินจากไป
'ไอ้แก่โรคจิต' อรุณกร่นด่ารุ่งโรจน์ในใจโดยที่ไม่คิดจะหันไปมองร่างที่ที่ตนเพิ่งตามด่าไปแม้แต่นิดเดียว
'อืม~กลิ่นตัวช่างหอมดีจริงๆถ้าได้มาซักคืนพ่อจะทำให้ลุกไม่ขึ้นเลยคอยดู' ร่างสูงโปร่งวัยห้าสิบต้นๆยกมือที่สัมผัสกายอย่างใกล้ชิดกับอรุณขึ้นมาสูดดมช้าๆอย่างหื่นกระหาย
.
.
.
"เฮ้ เหม่ออะไรของอยู่หว่ะเบิกฟ้า"ภูผารีบสะกิดเพื่อนสนิทที่เหม่อมองอะไรอยู่ก็ไม่รู้เพราะเกรงว่าแก้วน้ำกับขนมที่ยกมาเสิร์ฟแขกจะเทลงมา
"อ๊ะ โทษทีๆกูเหม่อไปนิด" เบิกฟ้าสะดุ้งขึ้นพร้อมรีบดึงถาดที่เกือบเอียงหล่นให้กลับมาอยู่ในระนาบปกติ
"เหม่อแบบนี้ไม่ปกติหว่ะ ไหนเขยิบไปดิ๊" ภูผาดันเบิกฟ้าให้ถอยไปแล้วมายืนแทนที่แทน สายตาของภูผาหรี่ลงเพื่อโฟกัสหาสิ่งที่ทำให้เบิกฟ้าเหม่อได้ ในที่สุดก็ไปสะดุดตากับสาวสวยเปียคู่ในชุดนักเรียนที่เดียวกันกับ
ภูผาและเบิกฟ้านั่งอยู่ในศาลาไม่ไกลนัก
"อาเสียใจเรื่องครอบครัวอรุณด้วยนะ" หนุ่มใหญ่ที่ดูมีภูมิฐานควบตำแหน่งประธานบริษัทในเครือลูกข่ายของตระกูลบุญพิทักษ์ธรรมที่อรุณเป็นประธานอยู่เดินเข้ามาแสดงความเสียใจด้วย
"ขอบคุณครับคุณอารุ่งโรจน์" อรุณยิ้มเป็นเชิงขอบคุณให้คนตรงหน้าที่แวะผ่านเข้ามาทักทายตน
รุ่งโรจน์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างมีเลศนัยพร้อมมือที่เห็นเส้นเลือดปูดโปนอย่างได้ชัดเจนยกขึ้นมาจับบริเวณไหล่กว้างของอรุณเลยไปถึงยื่นนิ้วไปเขี่ยไรผมข้างหูอรุณเล่นราวกับเคยชินมาก่อน ร่างกายอรุณรู้สึกขนลุกจนสะท้านวาบไปถึงในใจ
"ถ้ามีอะไรก็ติดต่ออามาได้หล่ะ" มืออีกข้างที่ว่างอยู่หยิบนามบัตรและเบอร์โทรศัพท์ของตนแนบใส่กระเป๋าเสื้อให้อรุณแล้วตบที่กระเป๋าเบาๆทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินจากไป
'ไอ้แก่โรคจิต' อรุณกร่นด่ารุ่งโรจน์ในใจโดยที่ไม่คิดจะหันไปมองร่างที่ที่ตนเพิ่งตามด่าไปแม้แต่นิดเดียว
'อืม~กลิ่นตัวช่างหอมดีจริงๆถ้าได้มาซักคืนพ่อจะทำให้ลุกไม่ขึ้นเลยคอยดู' ร่างสูงโปร่งวัยห้าสิบต้นๆยกมือที่สัมผัสกายอย่างใกล้ชิดกับอรุณขึ้นมาสูดดมช้าๆอย่างหื่นกระหาย
.
.
.
"เฮ้ เหม่ออะไรของอยู่หว่ะเบิกฟ้า"ภูผารีบสะกิดเพื่อนสนิทที่เหม่อมองอะไรอยู่ก็ไม่รู้เพราะเกรงว่าแก้วน้ำกับขนมที่ยกมาเสิร์ฟแขกจะเทลงมา
"อ๊ะ โทษทีๆกูเหม่อไปนิด" เบิกฟ้าสะดุ้งขึ้นพร้อมรีบดึงถาดที่เกือบเอียงหล่นให้กลับมาอยู่ในระนาบปกติ
"เหม่อแบบนี้ไม่ปกติหว่ะ ไหนเขยิบไปดิ๊" ภูผาดันเบิกฟ้าให้ถอยไปแล้วมายืนแทนที่แทน สายตาของภูผาหรี่ลงเพื่อโฟกัสหาสิ่งที่ทำให้เบิกฟ้าเหม่อได้ ในที่สุดก็ไปสะดุดตากับสาวสวยเปียคู่ในชุดนักเรียนที่เดียวกันกับ
ภูผาและเบิกฟ้านั่งอยู่ในศาลาไม่ไกลนัก
"โหย~ นี่มึงไม่ใฝ่สูงไปหน่อยเร๊อะ นั่นจันทรา ฤทัยเลิศ ดาวโรงเรียนของเราเชียวนะเวร๊ย ไปรู้จักกันได้ไงหว่ะ กูยังไม่เคยคุยด้วยเลย ร้ายหว่ะมึง" ภูผาพูดน้ำไหลไฟดับเอาข้อศอกกระทุ้งเบิกฟ้าไปพลาง
"กูจะมองใครก็เรื่องของกูป่ะหว่ะ อีกอย่างกูยังไม่เคยคุยกับจันทราอะไรนั่นซักครั้งด้วย น่าคนเป็นลูกของแขกที่มาร่วมงานนั่นแหละ" เบิกฟ้าตอบอย่างหน่ายๆทั้งทีสายตาไม่คิดจะเบนไปทางอื่นแม้แต่นิด
"มองตาเป็นมันเลยนะมึง เหอะ กูไปหาคุณอัญชัญของกูดีกว่า ฝากที่เหลือด้วยหล่ะ" ภูผายื่นถาดใส่น้ำกับขนมให้เบิกฟ้ารับช่วงต่อแล้วแจ้นไปหาอัญชัญที่เสิร์ฟของอยู่ใกล้ๆแทน
เบิกฟ้ายังคงยืนมองไปทางจันทราโดยไม่ขยับไปไหนแม้แต่นิด จนจันทราที่เดิมทีไม่ได้สังเกตุเบิกฟ้าในตอนแรกหันมามอง พลันหน้าทั้งสองก็แดงขึ้นพร้อมกันทันที จันทราจึงรีบแสร้งหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่สบหน้ากับเบิกฟ้า แต่หารู้ไม่ว่าสาเหตุที่เบิกฟ้าหน้าแดงคืออรุณที่กำลังทำหน้าหงุดหงิดนั่นเอง
"เวลาพี่อรุณทำหน้าไม่พอใจก็น่าดึงดูดไปอีกแบบแหะ" เบิกฟ้าอมยิ้มน้อยๆโดยไม่รู้ตัวแต่ในชั่วพริบตาก็เปลี่ยนไปเป็นใบหน้าบึ้งตึงแทน 'ไอ้วิตถารนั่นลวนลามพี่กู-!!!'
.
.
.
"คุณอัญชัญคร๊าบบบบบบ~ ให้ผมช่วย..."เสียงมาก่อนตัวของภูผาที่อยากให้อัญชัญหันมาสนใจที่เหลือกลืนลงไปในลำคอเปลี่ยนเป็นคำถามแทน
"มองตาเป็นมันเลยนะมึง เหอะ กูไปหาคุณอัญชัญของกูดีกว่า ฝากที่เหลือด้วยหล่ะ" ภูผายื่นถาดใส่น้ำกับขนมให้เบิกฟ้ารับช่วงต่อแล้วแจ้นไปหาอัญชัญที่เสิร์ฟของอยู่ใกล้ๆแทน
เบิกฟ้ายังคงยืนมองไปทางจันทราโดยไม่ขยับไปไหนแม้แต่นิด จนจันทราที่เดิมทีไม่ได้สังเกตุเบิกฟ้าในตอนแรกหันมามอง พลันหน้าทั้งสองก็แดงขึ้นพร้อมกันทันที จันทราจึงรีบแสร้งหันหน้าไปทางอื่นเพื่อไม่สบหน้ากับเบิกฟ้า แต่หารู้ไม่ว่าสาเหตุที่เบิกฟ้าหน้าแดงคืออรุณที่กำลังทำหน้าหงุดหงิดนั่นเอง
"เวลาพี่อรุณทำหน้าไม่พอใจก็น่าดึงดูดไปอีกแบบแหะ" เบิกฟ้าอมยิ้มน้อยๆโดยไม่รู้ตัวแต่ในชั่วพริบตาก็เปลี่ยนไปเป็นใบหน้าบึ้งตึงแทน 'ไอ้วิตถารนั่นลวนลามพี่กู-!!!'
.
.
.
"คุณอัญชัญคร๊าบบบบบบ~ ให้ผมช่วย..."เสียงมาก่อนตัวของภูผาที่อยากให้อัญชัญหันมาสนใจที่เหลือกลืนลงไปในลำคอเปลี่ยนเป็นคำถามแทน
"เอ่อ...คุณอัญชัญครับเขาคือ...?" ภูผาถามอย่างลังเล
"น้องภูผามาเมื่อไหร่กันเนี่ย" อัญชัญที่กำลังยืนคุยอยู่ให้มามองภูผา "นี่คือ..." ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะแนะนำก็ถูกคนข้างๆยื่นมือขึ้นมาขัดซะก่อน
"เดี๋ยวผมขอแนะนำตัวเอง เอาหล่ะ- น้องคงเป็นภูผาสินะ พี่ชื่อบูรพา ส่วนนามสกุลของพี่น้องไม่ต้องรู้หลอก อีกอย่างพี่ได้ยินเรื่องน้องมาจากอัญจังมา เยอะเลยหล่ะ แต่ตัดใจเถอะนะอัญจังเธอเป็นแฟนของพี่"
ภูผาจ้องคนหล่อเนี๊ยบในมาดชุดสูทที่สูงกว่าตนค่อนข้างมากเขม็ง 'อัญจงอัญจังอะไรกัน เรื่องแฟนอะไรนั่นด้วย' ภูผารู้สึกเหมือนคิ้วกระตุกนิดดๆ "ผมเคยเจอคนมามากมายแต่ไม่เคยเจอใครนามสกุล 'น้องไม่ต้องรู้หลอก' ผมเพิ่งเคยได้ยินนะเนี่ย พี่นี่แปลกคนดีนะ ฮะๆ"ภูผาหัวเราะขบขันจนดวงตาเป็นรูปจันทร์เสี้ยว
ร่างสูงกว่าถึงกลับหุบยิ้มทันที "ไปกันเถอะอัญจัง" บูรพาละสายตาจากภูผาไปที่อัญชัญแล้วรีบควงแขนอีกฝ่ายเดินจากไปทันที
"ผมไม่ยอมยกคุณอัญชัญของผมให้คุณหลอก-!" ภูผารีบตะโกนไล่หลังบูรพา
"คิดว่าทำได้ก็ลองดูสิ" บูรพาโบกมือปัดๆให้คนข้างแทนการหันกลับไปคุย
.
.
.
"โอ๊ย~ อัญจังชั้นเกือบทนแอ๊บแมนไม่ไหวแล้วนะ" บูรพารีบสะลัดคราบมาดแมนทันทีที่เดินพ้นสายตาภูผา
"ใครใช้ให้เธอแอ๊บแมนโดยไม่นัดฉันก่อนหล่ะย๊ะ" นิ้วเรียวจิ้มหน้าผากเพื่อนที่อาจสาวสุดสนิทของเธอไปสองสามที "แหม่ แสดงได้เนียนมากเลยนะ แล้วฉันไปแฟนนายตอนไหนห๊ะบูรพา~"
"แต่ว่านะอัญจัง น้องภูผานั่นน่ารักดีนะ โดนใจชั้นมากเลยหล่ะ"บูรพายกปลายนิ้วขึ้นมาแตะริมฝีปาก
"พูดแบบนี้เกี๋ยวก็โดนผัวจัดชุดใหญ่ไฟกระพริบจนมาทำงานไม่ได้เหมือนคราวก่อนที่ไปเผลอพูกเรื่องผู้ชายคนอื่นอีกหลอก" อัญชัญยิ้มให้เพื่อนรู้ใจของตนด้วยรอยยิ้มราวกับนางมารร้าย
"ตร๊ายยย พูดเรื่องแบบนี้ในที่คนเยอะๆได้ไงกันย๊ะ" บูรพารีบยกมือปิดปากอัญชัญด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความเขินอาย
"ว่าไงครับสาวๆ คุยอะไรกันเอ่ย"เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังบูรพาพร้อมมือที่มาโอบเอวบูรพาช้าๆ
"ประจิม-!" บูรพาเรียกชื่อร่างสูงกว่าบึกบึนกว่าที่ดึงตนเข้าไปแนบอกอย่างตกใจ
"อุ๊ย~ งั้นฉันขอตัวก่อนนะไม่อยากขัดความหวาน" อัญชัญยกมือขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงกล่าวลา แต่ยังไม่ทันเดินไปได้ไกลก็หันมาพูดกับประจิมทันที "บูรพาพูดถึงผู้ชายคนอื่นแหนะประจิม" ก่อนจะรีบเดินจากไป
"บูรพาครับ" ประจิมเอ่ยเรียบๆ
"จ๊ะ?" บูรพาเริ่มมีเหงื่ออกบริเวณใบหน้าเล็กน้อย
"อยากโดนหรอครับ" รอยยิ้มที่ไม่ต่างจากปีศาจตัวน้อยผุดขึ้นบนใบหน้าประจิม
'งานเข้าแล้ว'
.
.
.
"หน้าบึ้งอะไรของแก" เสียงอันคุ้นเคยทำให้เบิกฟ้าหลุดจากภวังค์
"มะ ไม่มีอะไรครับพี่อรุณ" เด็กหนุ่มรีบเปลี่ยนใบหน้าบึ้งตึงมาเป็นยิ้มแหยๆแทน
"ไม่มีก็ดี เตรียมส่งแขกกันได้แล้ว" มือหนาลือนมาขยี้ผมน้องชายจนยุ่งก่อนจะเดินจากไป
"ครับ-!" เบิกฟ้าตอบทิ้งท้ายอย่างร่าเริง
"น้องภูผามาเมื่อไหร่กันเนี่ย" อัญชัญที่กำลังยืนคุยอยู่ให้มามองภูผา "นี่คือ..." ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะแนะนำก็ถูกคนข้างๆยื่นมือขึ้นมาขัดซะก่อน
"เดี๋ยวผมขอแนะนำตัวเอง เอาหล่ะ- น้องคงเป็นภูผาสินะ พี่ชื่อบูรพา ส่วนนามสกุลของพี่น้องไม่ต้องรู้หลอก อีกอย่างพี่ได้ยินเรื่องน้องมาจากอัญจังมา เยอะเลยหล่ะ แต่ตัดใจเถอะนะอัญจังเธอเป็นแฟนของพี่"
ภูผาจ้องคนหล่อเนี๊ยบในมาดชุดสูทที่สูงกว่าตนค่อนข้างมากเขม็ง 'อัญจงอัญจังอะไรกัน เรื่องแฟนอะไรนั่นด้วย' ภูผารู้สึกเหมือนคิ้วกระตุกนิดดๆ "ผมเคยเจอคนมามากมายแต่ไม่เคยเจอใครนามสกุล 'น้องไม่ต้องรู้หลอก' ผมเพิ่งเคยได้ยินนะเนี่ย พี่นี่แปลกคนดีนะ ฮะๆ"ภูผาหัวเราะขบขันจนดวงตาเป็นรูปจันทร์เสี้ยว
ร่างสูงกว่าถึงกลับหุบยิ้มทันที "ไปกันเถอะอัญจัง" บูรพาละสายตาจากภูผาไปที่อัญชัญแล้วรีบควงแขนอีกฝ่ายเดินจากไปทันที
"ผมไม่ยอมยกคุณอัญชัญของผมให้คุณหลอก-!" ภูผารีบตะโกนไล่หลังบูรพา
"คิดว่าทำได้ก็ลองดูสิ" บูรพาโบกมือปัดๆให้คนข้างแทนการหันกลับไปคุย
.
.
.
"โอ๊ย~ อัญจังชั้นเกือบทนแอ๊บแมนไม่ไหวแล้วนะ" บูรพารีบสะลัดคราบมาดแมนทันทีที่เดินพ้นสายตาภูผา
"ใครใช้ให้เธอแอ๊บแมนโดยไม่นัดฉันก่อนหล่ะย๊ะ" นิ้วเรียวจิ้มหน้าผากเพื่อนที่อาจสาวสุดสนิทของเธอไปสองสามที "แหม่ แสดงได้เนียนมากเลยนะ แล้วฉันไปแฟนนายตอนไหนห๊ะบูรพา~"
"แต่ว่านะอัญจัง น้องภูผานั่นน่ารักดีนะ โดนใจชั้นมากเลยหล่ะ"บูรพายกปลายนิ้วขึ้นมาแตะริมฝีปาก
"พูดแบบนี้เกี๋ยวก็โดนผัวจัดชุดใหญ่ไฟกระพริบจนมาทำงานไม่ได้เหมือนคราวก่อนที่ไปเผลอพูกเรื่องผู้ชายคนอื่นอีกหลอก" อัญชัญยิ้มให้เพื่อนรู้ใจของตนด้วยรอยยิ้มราวกับนางมารร้าย
"ตร๊ายยย พูดเรื่องแบบนี้ในที่คนเยอะๆได้ไงกันย๊ะ" บูรพารีบยกมือปิดปากอัญชัญด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความเขินอาย
"ว่าไงครับสาวๆ คุยอะไรกันเอ่ย"เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังบูรพาพร้อมมือที่มาโอบเอวบูรพาช้าๆ
"ประจิม-!" บูรพาเรียกชื่อร่างสูงกว่าบึกบึนกว่าที่ดึงตนเข้าไปแนบอกอย่างตกใจ
"อุ๊ย~ งั้นฉันขอตัวก่อนนะไม่อยากขัดความหวาน" อัญชัญยกมือขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงกล่าวลา แต่ยังไม่ทันเดินไปได้ไกลก็หันมาพูดกับประจิมทันที "บูรพาพูดถึงผู้ชายคนอื่นแหนะประจิม" ก่อนจะรีบเดินจากไป
"บูรพาครับ" ประจิมเอ่ยเรียบๆ
"จ๊ะ?" บูรพาเริ่มมีเหงื่ออกบริเวณใบหน้าเล็กน้อย
"อยากโดนหรอครับ" รอยยิ้มที่ไม่ต่างจากปีศาจตัวน้อยผุดขึ้นบนใบหน้าประจิม
'งานเข้าแล้ว'
.
.
.
"หน้าบึ้งอะไรของแก" เสียงอันคุ้นเคยทำให้เบิกฟ้าหลุดจากภวังค์
"มะ ไม่มีอะไรครับพี่อรุณ" เด็กหนุ่มรีบเปลี่ยนใบหน้าบึ้งตึงมาเป็นยิ้มแหยๆแทน
"ไม่มีก็ดี เตรียมส่งแขกกันได้แล้ว" มือหนาลือนมาขยี้ผมน้องชายจนยุ่งก่อนจะเดินจากไป
"ครับ-!" เบิกฟ้าตอบทิ้งท้ายอย่างร่าเริง
TBC
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น