Dark-World

เราก็ยังคงวนกันแถวมอรร์ดอร์กันต่อไป แต่คราวนี้เป็นฝั่งของพวกนาซกูลกับเหล่าผู้ติดตาม --------- [ย้อนเวลากลับไปซักนิด]    ลานกว้างหน้าปราการที่พักถูกจับจองด้วยร่างทั้งสิบสอง... นาซกูลใต้บังคับบัญชาของวิซคิงแห่งอังก์มาร์แปดตนเหนือหลังม้ากับผู้ติดตามชาวมนุษย์ของโอษฐ์แห่งเซารอนสี่คนซึ่งกำลังยืนประชันหน้ากันแบบไม่มีถอย    บรรยายมาคุที่แสดงออกถึงความไม่ลงรอยกันแผ่กระจายออกมาทำให้ผู้ที่ผ่านไปมาบริเวณนั้นรู้สึกอึดอัด แต่จะทำไงได้เมื่อพวกเขาอยู่สูงเกิดกว่าจะแตะต้องได้ หากคิดไปลองดีด้วยย่อมต้องจบศพไม่สวยเป็นแน่แท้    ทั้งสองฝ่ายต่างจ้องกันมาได้พักใหญ่ฝ่ายผู้ติดตามก็เริ่มลงมือเปิดศึกก่อนด้วยคำพูดที่แสลงรูหูไหลออกมาไม่ขาดสาย วาจาแต่ละคำล้วนเสียดแทงได้เจ็บแสบจัดจ้านไม่แพ้โอษฐ์แห่งเซารอนผู้เป็นนายเสียจะต่างกันตรงที่นายของพวกผู้ติดตามมีชั้นเชิงการจิกกัดที่สูงกว่านัก    พวกนาซกูลที่ไม่สามารถพูดแสดงอารมณ์ออกมาได้ทำเพียงแค่พ่นลมหายใจออกมาด้วยความกระฟัดกระเฟียด สั่งให้ม้าย้ำไปมาอยู่กับที่ด้วยความโมโห ภูตม้าดำทั้งแปดต่างตระหนักดีว่าผู้ติดตามเหล่านี้หา...

คุยกันก่อน : แต่งสนองneedล้วนๆเลยนะเนี่ย    เสียงข้าวของถูกปากระจัดกระจายก่อให้เกิดดังเล็ดลอดออกมาข้างนอกแม้ว่าประตูห้องจะถูกปิดเอาไว้โดยไม่มีทีท่าว่าจะเปิด เสียงเหล่านั้นยังคงดังไม่หยุดมันจึงกระตุ้นต่อมอยากรู้อยากเห็นให้ผู้อยู่นอกห้องอย่างผู้ติดตามทั้งสี่ได้มากนัก    "เกิดอะไรขึ้นภายในห้องท่านโอษฐ์ฯน่ะ-?"    "อยากรู้ก็ลองถามท่านดูเส่-"    "บ้ารึ- หากท่านอารมณ์ไม่ดีอยู่ไม่เท่ากับหาเรื่องใส่ตัวหลอกรึ"    "โบราณว่าอยากได้ลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือไม่ใช่รึ-?"    เสียงทั้งสี่ดังขึ้นเป็นระลอกๆเพื่อหารือกัน สุดท้ายมติก็เป็นเอกฉันท์โดยลงความว่าจะเคาะประตูห้องถามคนข้างในว่าเกิดอะไรขึ้นดู    ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นจังหวะ    "ท่านโอษฐ์ฯ--- เกิดอะไรขึ้นข้างในรึป่าวขอรับ" ผู้ติดตามที่เป็นหน่วยกล้าตายเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงปนอยากรู้ซึ่งประสงค์อย่างหลังมากกว่า เมื่อพูดจบก็สังเกตุได้ว่าเสียงดังในห้องเงียบหายไปแล้ว "เอ่อ---" เจ้าตัวคิดจะลองถามอีกครั้งแต่เสียงเหมือนมีอะไรมากระแทกประตูก็ทำให้เจ้าตั...

คุยกันก่อน : งานอดิเรกคืออวยเรือผีฮะ ซึ่งคราวนี้ก็คือโลกิ & แกรนด์มาสเตอร์ นั่นเองงงงงง แค่กๆ Rate : PG (เราว่าน่าจะประมาณนี้) ---------    "โลกิ- กลับบ้านกันเถอะ" ทุกอย่างจบแล้วก็ถึงเวลาที่ควรจะกลับบ้าน... เทพเจ้าสายฟ้าคิดแบบนั่นจึงเอ่ยปากออกไปอย่างร่าเริง แต่สิ่งที่ได้ช่างตรงข้ามกลับสิ่งที่คาดไว้มากนัก    "ข้าขอโทษท่านพี่ ข้าต้องอยู่ที่นี่...กับเขา" เจ้าของดวงตาสีเขียวกระจ่างส่ายหน้าช้าๆพลางกระชับวงแขนกอดคนที่ไม่ได้สติแน่น "ข้าอยากปกป้องเขา..."    ธอร์มองน้องชายของตนที่ห่างออกไปไม่กี่ก้าวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา "ในที่สุดก็โตเป็นผู้ใหญ่ซักทีนะน้องข้า ฮะๆๆ" เจ้าตัวสาวร่างเข้าไปใกล้ ฝ่ามือหยาบกร้านที่ผ่านอาวุธมาสารพัดขยี้เรือนผมสีดำอย่างอ่อนโยนพร้อมด้วยเสียงหัวเราะดังๆเป็นการแถมท้าย เสียงหัวเราะที่พยายามกลบเกลื่อนความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ภายในจิตใจ     "งั้นก็...ลาก่อนนะโลกิ ขอให้เจ้าโชคดี"     "เช่นกันท่านพี่..."    ตอนนี้ธอร์ได้จากไปแล้ว เหลือแค่เขากับแกรนด์มาสเตอร์ ใช่ แค่เราสองคนเท...