Dark-World

   "อัญชัญเธอกลับไปก่อนเถอะ ฉันคงต้องคุยกับเจ้าหน้าที่เรื่องศพพวกคุณพ่ออีกซักพัก" อรุณหันมาบอกกับอัญชัญที่นั่งอยู่ไม่ไกลแล้วหันกลับไปคุยกับเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลต่อ    "ค่ะ ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ" อัญชัญก้มหัวเป็นเชิงบอกลาแล้วเดินออกไปอย่างไม่เร่งรีบ    "มึงจะกลับเลยไหมหว่ะ" คราวนี้ตาเบิกฟ้าถามเพื่อนซี้บ้าง    "ของมันแน่อยู่แล้วจะให้สาวสวยกลับคนเดียวได้ไงกันหว่ะ งั้นกูไปหล่ะ" ภูผาตบหลังเบิกฟ้าไปทีแถมตกเก้าอี้ก่อนจะวิ่งตามอัญชัญไปแต่ก็ต้องหันกลับมาหาเบิกฟ้าอีกครั้ง "มึงอย่าลืมนะ มึงยังมีพี่มึงอยู่และก็มีกูด้วย" ภูผายิ้มร่าแล้วจากไป . . .    "คุณอัญชัญคร๊าบบบบบ"เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้เธอหันกลับไปมองด้วยความสงสัยว่าใครเรียกเธอ    "อ้าว เธอนั่นเอง รู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนของเบิกฟ้าใช่ไหม" สาวสวยทรงโตถามอย่างไพเราะ    "ใช่ครับ ผมชื่อภูผา รัตตินากรณ์ครับ เอ่อถ้าไม่รังเกียจผมขอทราบชื่อ ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ และอื่นๆของคุณได้ไหมครับ" ภูผาพูดแนะนำตัวบวกคำถามอีกเป็นชุดเพราะถือคติคิดจีบหญิงต้องรุกเลย    อัญ...

   เสียงโหวกเหวกยามสายปลุก อรุณ บุญพิทักษ์ธรรม ทายาทนักธุรกิจพันล้านที่เพิ่งเลิกงานจากบริษัทจนกลับบ้านมาดึกดื่นขึ้น ทำให้เข้าต้องลากสังขารลุกจากเตียงในสภาพงัวเงียเพื่อหาที่มาของเสียงที่น่ารำคาญนี้    อรุณเดินตามเสียงในสภาพกึ่งหลับกึ่งนอนไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องรับแขกที่อยู่ชั้นล่าง ระหว่างทางก็มีชนนู่นชนนี่บ้างตามประสาคนยังไม่ตื่นดีแต่ที่อรุณชนแล้วเจ็บสุดๆคงเป็นหว่างนิ้วนางกับก้อยเท้าไปชนขอบขาโต๊ะนี่แหละ อรุณหยุดอยู่หน้าประตู เสียงโวยวายหายไปแล้วจึงตัดสิ้นใจเปิดประตูเข้าไป ดวงตาที่ปรืออยู่เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าตนเอง    "คุณพ่อครับ นี่มันเรื่องอะไรกัน" หนุ่มวัยยี่สิบห้าไว้ผมรองทรงสีน้ำตาลเข้มถามเสียงแผ่ว    ภาพตรงหน้าคือคุณพ่อ อนันต์ บุญพิทักษ์ธรรม เจ้าของบริษัทส่งออกสินค้าแถวหน้าของประเทศไทยที่อรุณทำงานอยู่นั่งข้างหญิงสาวหน้าตาดูไม่จัดจ้านมากนักซึ่งน่าอายุมากกว่าอรุณเพียงไม่กี่ปีกำลังอุ้มทารกไว้แนบอกประชันหน้ากับคุณแม่ ดาริกา บุญพิทักษ์ธรรม ที่จ้องด้วยสายตาเขม็ง    อรุณถอนหายใจเบาๆเมืาอพอเดาไว้ว่าเกิด...

FIC : ทุเรียนทิ่มอีกา แต่เรือดันพลิกเป็น อีกากินทุเรียน จากบุคคลที่3    (เนื่องจากความผิดพลาดของผู้เขียน จะไม่ขออัพตอนที่2ที่เผลอลบไปนะฮั๊บ) . . .      เสียงผิวเนื้...